Η σιωπή των παιδιών

Χτες το μεσημέρι ήμουν σε ένα βιβλιοπωλείο καλεσμένη από τα παιδιά της λέσχης ανάγνωσης ενός λυκείου της περιοχής για να συζητήσουν μαζί μου ορισμένα βιβλία μου. Η συνάντηση είχε οριστεί πριν από το φόνο του Αλέξη και τα γεγονότα που τον ακολούθησαν. Μεταξύ των βιβλίων προς συζήτηση ήταν και το "1-1-4", του οποίου ο βασικός κορμός της αφήγησης στηρίζεται σε ένα φοιτητικομαθητικό συλλαλητήριο. Υπέθεσα ότι τα παιδιά θα κεντράριζαν τη συζήτησή μας στο βιβλίο μου "1-1-4", ώστε να φέρουν τη συζήτηση και στα καυτά επίκαιρα γεγονότα. Έπεσα έξω. Τα παιδιά, ειδικά αυτό το βιβλίο, δεν το έθιγαν καθόλου. Τότε, νομίζοντας ότι αυτό το έκαναν μήπως ο αναπόφευκτος παραλληλισμός των γεγονότων (του βιβλίου και των τρεχόντων) φέρει τη συζήτηση στον Αλέξη και αυτό ίσως να πίστευαν ότι θα με έφερνε σε δύσκολη (!) θέση, με την πρώτη ευκαιρία τούς ανέφερα την τελευταία μου ανάρτηση στο παρόν μπλογκ σχετικά με αυτόν. Με άκουσαν αμίλητα και μετά θέλησαν να μάθουν περισσότερες λεπτομέρειες για τα... χάικου. Κι εγώ δεν επέμεινα στο θέμα των ημερών. Όμως έμεινα με την απορία: Γιατί τα παιδιά δε θέλησαν να συζητήσουν ένα τέτοιο θέμα μαζί μου; Δεν τα άφηναν από το σχολείο μήπως; Οπωσδήποτε δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν τα είχε αγγίξει, αν όχι τι άλλο, ο φόνος του μικρού Αλέξη.

Β.Μ.

Ο φόνος του Αλέξη

Ήμουν μικρός

δεν ήξερα τότε για θάνατο

ήμουν αθάνατος
Jorge Luis Borges

Εσύ Αλέξη έφυγες όταν ακόμη ήσουν αθάνατος. Δεν ξέρω αν λέγεται τύχη καλή αυτή...
Β.Μ.